***
Գայլերը նայում էին լուսնին
ու ոռնում սեռի տենչանքը…
Անտառապահը քնած էր:
Ես հանկարծ պարզորոշ զգացի,
որ կանգնած եմ
գիշերահավասարի ուղիղ կենտրոնում:
Սոցիումից վտարված գա’յլ, արի’,
ես քեզ սպասում եմ
գիշերահավասարի ուղիղ կենտրոնում`
կես շիշ աբսենթով
ու հաղորդության նշխարհով…
Արի’…
Ես փաթաթվել եմ խոնավ անտառին,
անտառը սեղմում է իրանս,
անտառը դողերոցքի մեջ է…
(Նոյեմբերին քեզնից թաց հողի հոտ էր գալիս…
Նոյեմբերը վերջացավ…)
Հետաշնանային ցավը
ճկույթով շոյում է ձախ ականջս,
մտնում ներս,
խաղում գլխուղեղիս աջ կիսագնդի հետ,
քներակներս ձգում գիշերվա լայնքով մեկ,
մատին փաթաթում նյարդաթելերս…
Ցավը թռվռում է գախթունիս վրա,
ստուգում է ամրությունը,
ինչ-որ մեկի ատամի տակ խռխռթում է
զգայությունս…
Նյարդաթելերը պրկվում են…
(Ինչ փափուկ է մահը կեչիների վրա…)
Գայլերը վազում էին արևի առջևից…
Տենդը գեղեցիկ էր…
Ցավը կորած սեռից էր…
Հաղորդությունից հետո
ես վառեցի անտառը.
անտառը անսեռ էր…
Комментариев нет:
Отправить комментарий