***
Մարդկանց քրտինքը, թուքն ու մնացյալ ենթադրելին
օր-օրի բարձրանում են,
լցվում մոլորակի ճեղքերը,
բոլոր ծակուծուկերը,
հասնում մարդաբոյ,
երկնքի բոյին,
Նրա բոյին,
ու մի քանի մետր էլ էն կողմ…

Ու էս օրերին դու` ամենայն լկտիությամբ
մոլորակի 0, 024 կմ2-ն ապօրինաբար յուրացրած պատահական երկոտանի,
քո փայ երանության մեջ ծխում ես Cohiba Behike-դ
ու հեչ վեճդ էլ չէ,
որ կարող է պատահի`
Աստված երկրաչափություն չիմանա,
ֆիզիկա չիմանա,
ձեռքի շնորք չունենա,
վերջին հաշվով` լողալ չիմանա
ու մեկ էլ... ըհը~… ջրհեղեղին...
/թու-թու-թու… Ականջը չըկնի, չիմանա…/:

Տե’ր, ոնց եմ քեզ հասկանում…
Մենակ նստել ես երկնքի շեմին, կախել ոտքերդ,
ու ներբաններով զգում ես գարշահոտ խոնավությունը
բարձրացող հեղուկի…
/Հիշում ես` ի~նչ հումանիստական անդորր էր ամենուր էն ջրհեղեղի նախօրդ օրը...
«Բա սե ՞նց են ջրհեղեղ կազմակերպում»
/տմբտմբացնում է գլուխն ու վառում ծխամորճը//:

Ծերանոց` անւանեալ “Երկինք”,
դու` մարդկանցից լքված
մոռացված ու մենակ,
կեռ ու կնճռոտ,
տխուր, անթրաշ,
սև հաց ու սև թեյ փոշոտ սեղանիդ,
էլ չասեմ, որ գիշերները թաքուն Նիցշե ես կարդում
ու ավելի թաքուն` հիանում…
ի ՞նչ էիր, ի ՞նչ դարձար…

Մահակը ձեռքիդ չէ,
ուրեմն` գլխիդ է,
մինչև վերջ մի տուր,
որ դուռդ թակեն,
ոտքերդ ընկնեն,
խնդրեն, աղաչեն...
Վախենալու չես`
պիտի ծաղրվես,
հոգնեն ծաղրելուց` պիտի անտեսվես
ու... վազքով ժամանակի հեռուները,
ուր հակառակ ուղղությամբ անխռով քայլում է
ժամանակագրության ուրվականը...

Տե'ր, հիմա երկոտանիներն ակնհայտորեն լավ գիտեն
ֆիզիկա ու էս անգամ էլ ծլկելու համար անհրաժեշտ ամեն ինչ...

Վե'ր կաց,
հանգցրու ծխմորճդ ու գնա գլխիդ ճարը տեսնելու...

Հավերժ գնացող բաներին պետք է միայն լուռ ժպիտով ուղեկցել:
հատված մահախոսական sms-ից


***
Ունեցածս մի մոլորակատիպ ավան է,
էն էլ վարկով, էստեղից- էնտեղից, ճարելով, փակվելով…

Իմ խեղճ ու անտեր մոլորակ,
իմ սոված,
ծարավ,
անկապ մոլորակ,
իմ մերկ ու հոգնած
ճանգռված,
պայթած,
քրտնած մոլորակ,
սատկած մոլորակ,
հալ ու մաշ,
ծեծված,
ծամված մոլորակ,
մարդաբոյ,
կեղտոտ,
խոնավ ու խավար,
տոթ ու գարշահոտ,
մկներ,
կատուներ,
ճանճեր,
կարիճներ,
զառանցող,
գունատ,
անարյուն,
անքուն,
ներվային մոլորակ
հիվանդ մոլորակ...

Մեծամասշտաբ լվացում,
համընդհանուր շաբաթօրյակ,
սանիտարահիգիենիկ աշխատանքներ,
ազատ տեղ,
ազատ օդ,
ազատ մարմին…

Լրիվ պատահական երկինքներից թափվածներ,
լրիվ պատահական հեռուներից եկածներ,
հավաքեք փասա-փուսաներ,
գլուխներ,
ոտքեր,
հատկապես թևեր…

Հա, մոլորակիս դեմոգրաֆիկ պատկերը փոխում եմ…
Էսօր գաղթ է,
Էսօր սպանդ է
էսօր տոն է, հա…
Բռնի միգրացիա,
ստերիլիզացի,
դիվերսիա,
պրովոկացիա,
ես հարբած եմ,
ես պարում եմ,
ռումբեր,
ռումբեր,
գլուխներ,
ոտքեր,
թևեր…
Դե,
յալլա,
haydi,
geberesi,
kara toprağa giresi,
teneşire gelesi,
adı batası,
ocakları batası,
kör olası…

Իմ անդեմ մոլորակ,
իմ դատարկ մոլորակ,
լուռ ու գլխիկոր…
Հուուու…
ազատ մոլորակ,
մաքուր մոլորակ…

Հ.Գ. Հենց որ դու արթնանաս, լվացվես ու կարգի բերես քեզ,
տեղն ու տեղը պիտի կարգի բերես նաև քո մոլորակը:
“Փոքրիկ Իշխանը”

Ստվերների ժամ:
Ժամ մենակության:
Ժամ, երբ կոնյակը հատկապես համեղ է թվում:
Է. Մ. Ռեմարկ

***
Ծեսն էդպես է.
պետք է սովորականից երկար քնել
ու արթնանալ ծուլորեն, ճմրթված,
արթնանալ դանդաղ`
չծրագրված օրվա տեսլականով,
ոչ մի տեղ չշտապելով,
հիշելով, որ արևելքցի ես և ունես ժամանակ,
ուղիղ գծի պես ձգվող,
անվերջի ձգտող ժամանակ,
ու մի պահ անկեղծորեն դատարկ լինել`
անվերջի ձգտող թեթևությամբ...
Եվ պետք է Շուբերտի «Աղջիկն ու մահը» լսել
և ուղղագիծ քայլքի մեջ նախկին սերերիդ
/հատկապես երեսունն անց սերերիդ/ ցուցակը
ձգել ծխախոտի երկարությամբ...

Ձևն էդպես է,
որովհետև աշուն է,
միջին վիճակագրական աշուն
սովորական հնագետի,
սովորական պոետի,
ու ավելի սովորական աղջկա համար:

Ու ծեսը պիտի շարունակվի Սիրահարների այգում`
ուր ինձ կբռնեցնեմ մելանխոլիայի լեղու մեջ կորած,
ու մոխրագույն շարֆով կփաթաթվեմ,
ու միապաղաղ քայլերով կանցնեմ ԱԺ-ի կողքով`
խիստ աշնանային անտարբերությամբ,
կհասնեմ ՀԳՄ,
կբարձրանամ երկրորդ հարկ, ուր
Հովհ. Գրիգորյանը կասի.
- Ո՞նց ես, նախշուն ջան:
Նախշունն էլ թույլ սուրճ կեփի,
ու Օպերայի շրջակայքում աշունն ավելի կխորանա...

Ես Սարյանի մոտով կանցնեմ գլխիկոր,
երկար-երկար մազերով թափված տերևները խառնելով
ու Կետիկնոցում հաստատ ինչ-որ մեկը կլինի,
ում ձեռքով կանեմ,
կժպտամ աշնանային անհեթեթությամբ
և ցուրտ օրերի կարեկցանքով,
որովհետև ինքն էլ հաստատ պոետ կլինի...

Ու ըստ ծիսակարգի`
հետո պիտի երեկո լինի,
քամի-մամի,
բոհեմ-մոհեմ,
սիլի-բիլի...
/Չէ, նոյեմբեր է,
Էլ փախչել չի լինի.../

Ու կեսգիշերին Դալիի պատկերների պես ծորուն
ստվերները կսահեն դեպի համակերպում,
և ես կմտածեմ, որ սրանից ավելի փոքր քաղաքներ էլ են լինում,
ուր աշնանը նեղվածք է լինում
ու... ծեսն էդպես է.
ավելի անպաշտպան են լինում պոետները
փոքր քաղաքի աշուններում...

***
Ինչ լավ են նայվում պոետ աղջիկները
մերկ քաղաքի ֆոնին
փետրվարի վերջին
գարնան հոտը քթին
կես քուն - կես արթուն
փողոցում մթին…

Քաղաքում
ուր լինում են հեչ չապրվող ժամանակներ
հեչ չգրվող ժամանակներ
ու դատարկություն
սուր ատամներով
երկար պոզերով
սև եղունգներով
ու պոետ աղջիկներ
որ վազում են աշխարհի կապտած երակներով
դեկտեմբերից փետրվար
փետրվարից դեկտեմբեր
մեկի հայացքից
մեկի քայլվածքից
մի sms-ից
իրենք իրենցից
մի քրջոտ բանից
հազիվ բեղմնավորված
որ ընկնում են փողոցներում
ճանկռում ասֆալտը
գալարվում
ճչում
ու պատռվում երկունքի ցավից…

Իմ չծնված որբ
չունենամ զ’քեզ Պոեզիա
պորտալարի մեջ խեղդված որբ…

(Ես կկարոտեմ ձեզ իմ չունեցածներ
անմեր ու անհեր իմ չգրածներ)

-----------------------
Պոետ աղջիկներ
Հաս, Ման, Ան ու էլի
գրելու տենդից
ձմեռվա ախտից
քամված ու հյուծված
ոսկոր ու հոգի
ամուր գրկեք նրան
ով կգա փետրվարի սկզբին
մեջտեղում
ու մանավանդ վերջին…

***
Մի օր եկավ, գրկեց ու ասաց.
-Գնում եմ Տիբեթ:
.
.
.
Մի օր հետ եկավ, ականջը դրեց մարմնիս ու ասաց.-
Էս ի՞նչ աղմուկ է:

Յոգայի պարապմունքը սկսվում էր 7-ին,
իսկ էն ընկերս հաճախ էր երգում.
ՙՔնից թանկ բան չկա կյանքում…՚ …
Այսպես են լկստվում ուրվականները,
որ սովորաբար արթնանում են ուշ,
չեն նախաճաշում,
մի քանի ժամ թափառում սենյակում,
մի երկու տող գրում,
մի երկու հատ ծխում,
դառը սուրճ մի կում…
Յոգան էսօր էլ մնաց…

Աչքերս տրորելով ես կարդում եմ Կաֆկա,
ես տարվում եմ մետամորֆոզներով,
նա ինձ նվիրում է ճապոնական պոեզիա,
նա ինձ հրավիրում է թեյի,
նրա տնից բուդդիստական զրդուզիբիլի հոտ է գալիս
(ես խենթանում եմ էդ հոտից),
ես ցնցուղի տակ բացահայտում եմ, որ կան չմաքրվող մեղքեր,
նա ցնցուղի տակ մտածում է ինքնամաքրման մասին,
ես գոլորշու մեջ երգում եմ էթնոցենտրիկ մի երգ
ու հայելու վրա Արարատ նկարում,
նա մտքով հասնում է Սիդե-նո յամա`
մեդիտացիայի,
ես սովորում եմ աբսուրդի լոգիկան,
նա համոզում է լոգիկայից դուրս ապրել
ու առհասարակ` ապրել…
Նա պնդում է, որ ավելորդ գիտելիքներ էլ կան,
ես շնչահեղձ եմ լինում ինֆորմացիայից,
նա որտեղ գտնում` սպանում է իրեն,
ես ինձ շաղ եմ տալիս պապիս բոստանում
ու թաքուն, շատ թաքուն գարնանը ջրում…
Աչքերս տրորելով ես կարդում եմ Կաֆկա,
նա առաջարկում է`
եթե վերափոխվել, ապա Ոչնչի…

Լավ, համոզեցիր:
Գիշերը,
երբ բոլոր գոյաձև մարմինները դառնում են անդեմ զանգված,
ես նախաարարչական քաոսի մեջ գտնում եմ ականջս,
զգուշորեն մոտեցնում մարմնիս…
Ես խլանում եմ աղմուկից,
ներսից խեղդում է ամբոխը,
ու ինձ հրմշտելով`
գլխապատառ վազում եմ քո տուն`
թեյ խմելու…

***
Էլի Երկինք
(Պերճի պատճառով կամ շնորհիվ…)

Տե’ր, փախչելու տեղ չկա…

(Ամեն անգամ,
երբ անստվեր հանգուցյալներս բռնում են ոտքերիցս
ու քաշում դեպի մերձիմահ հարթություններ,
ամեն անգամ,
երբ ստորգետնյա մոլուցքներս աչքով են տալիս,
ամեն անգամ`
լիբիդոներիս բավարարման եզրակետին,
Կյանքը
հևալով,
ուժասպառ,
շնչակտուր տեղ է հասնում,
քաշում ականջներս,
հայրական ապտակ տալիս,
բռնում մազերիցս,
բարձրացնում վեր,
պտտում,
պտտում
ու էլի շպրտում… Երկինք:
Աստված շփոթմունքից կուլ է տալիս լեզուն.
-Էլի դու?:
Ու մենք մինչ լուսաբաց ջազ ենք լսում,
ժպտում,
լացում,
գոռում,
լռում,
խեղդվում ջազի մեջ,
խեղդում ջազի մեջ…
-Տե’ր, գժվելը հետո. էս անգամ գործով եմ եկել):

-Ծիտ-թռչուն միջակայքում ես արդեն փորձել եմ
դրսևորման բոլոր հնարավոր ձևերը.
նոր հարթություններ վստահիր ինձ, Տե’ր,
թույլ տուր խաղալ Քեզ հետ,
ու անմեղորեն հաղթել…
(Դու էլ ես փոքր եղել, չէ?) :
Օգնիր ինձ հաղթահարել Քեզ,
կորցրու Քեզ իմ մեջ,
թուլացիր,
հանձնվիր
ու Քո կործանումը կլինի Քո ազատագրումը…
Թույլ տուր դարձյալ ծնել Քեզ իմ մեջ`
իմ կերպարով ու իմ նմանությամբ…
Ու մի ամաչիր Քո մերկությունից.
ես էլ եմ մերկ ծնվել:

Հետ եմ եկել, Տե’ր:
Հա, փախչելու տեղ չկա…

***
Օ~ Լի Պո…

Մուսայի փնտրտուքը
տանում է շոշափելիի ամենաբարձր կետը,
ցուցամատով ուրվագծում հեռուն,
աչքով տալիս
ու ծիծաղում քթի տակ:
Հեռուն` տաք, մերկ ու ցանկալի…

Ափերս քոր են գալիս բառի մոլուցքից;
Ես եղունգներով քերում եմ պատը`
ձեր իմացած պատերից ամենահաստը,
հետո կրծում եղունգներս,
մատներս,
մարմինս,
հոգիս,
հոգուն հաջորդող որջ ենթադրյալը…
(Քաոտիկ նևրոզ`
պոետիկ ախտանիշով) :
Ճգնաժամի պայմաններում
դեպրեսիայից էլ կարելի է պոեզիա քամել…
Ու առհասարակ` ամենից ու ամենքից,
ձեռքիդ տակ ընկած ցանկացած գոյից,
որ սովածի բնազդը չտանի ինքնակերության,
որ չքամվի մարմինդ,
հոգիդ,
հոգուն հաջորդող ողջ ենթադրյալը…

Տարածաչափության ամենաբարձր կետում
ես ու պոեզիան որոշում ենք ինքնասպան լինել.
հեռու տանող ամենակարճ ճանապարհը`
փափուկ ու ազատ, ուր պոեզի’ա,
ես կկորցնեմ ինձ ու կգտնեմ քեզ իմ մեջ,
դու կկորցնես քեզ ու կգտնես քեզ իմ մեջ…

Կարճ ասած.
Ես ու պոեզիան կկանգնենք այնքան,
մինչև կմնա միայն պոեզիան: