***
Էլի Երկինք
(Պերճի պատճառով կամ շնորհիվ…)

Տե’ր, փախչելու տեղ չկա…

(Ամեն անգամ,
երբ անստվեր հանգուցյալներս բռնում են ոտքերիցս
ու քաշում դեպի մերձիմահ հարթություններ,
ամեն անգամ,
երբ ստորգետնյա մոլուցքներս աչքով են տալիս,
ամեն անգամ`
լիբիդոներիս բավարարման եզրակետին,
Կյանքը
հևալով,
ուժասպառ,
շնչակտուր տեղ է հասնում,
քաշում ականջներս,
հայրական ապտակ տալիս,
բռնում մազերիցս,
բարձրացնում վեր,
պտտում,
պտտում
ու էլի շպրտում… Երկինք:
Աստված շփոթմունքից կուլ է տալիս լեզուն.
-Էլի դու?:
Ու մենք մինչ լուսաբաց ջազ ենք լսում,
ժպտում,
լացում,
գոռում,
լռում,
խեղդվում ջազի մեջ,
խեղդում ջազի մեջ…
-Տե’ր, գժվելը հետո. էս անգամ գործով եմ եկել):

-Ծիտ-թռչուն միջակայքում ես արդեն փորձել եմ
դրսևորման բոլոր հնարավոր ձևերը.
նոր հարթություններ վստահիր ինձ, Տե’ր,
թույլ տուր խաղալ Քեզ հետ,
ու անմեղորեն հաղթել…
(Դու էլ ես փոքր եղել, չէ?) :
Օգնիր ինձ հաղթահարել Քեզ,
կորցրու Քեզ իմ մեջ,
թուլացիր,
հանձնվիր
ու Քո կործանումը կլինի Քո ազատագրումը…
Թույլ տուր դարձյալ ծնել Քեզ իմ մեջ`
իմ կերպարով ու իմ նմանությամբ…
Ու մի ամաչիր Քո մերկությունից.
ես էլ եմ մերկ ծնվել:

Հետ եմ եկել, Տե’ր:
Հա, փախչելու տեղ չկա…