***
Օ~ Լի Պո…
Մուսայի փնտրտուքը
տանում է շոշափելիի ամենաբարձր կետը,
ցուցամատով ուրվագծում հեռուն,
աչքով տալիս
ու ծիծաղում քթի տակ:
Հեռուն` տաք, մերկ ու ցանկալի…
Ափերս քոր են գալիս բառի մոլուցքից;
Ես եղունգներով քերում եմ պատը`
ձեր իմացած պատերից ամենահաստը,
հետո կրծում եղունգներս,
մատներս,
մարմինս,
հոգիս,
հոգուն հաջորդող որջ ենթադրյալը…
(Քաոտիկ նևրոզ`
պոետիկ ախտանիշով) :
Ճգնաժամի պայմաններում
դեպրեսիայից էլ կարելի է պոեզիա քամել…
Ու առհասարակ` ամենից ու ամենքից,
ձեռքիդ տակ ընկած ցանկացած գոյից,
որ սովածի բնազդը չտանի ինքնակերության,
որ չքամվի մարմինդ,
հոգիդ,
հոգուն հաջորդող ողջ ենթադրյալը…
Տարածաչափության ամենաբարձր կետում
ես ու պոեզիան որոշում ենք ինքնասպան լինել.
հեռու տանող ամենակարճ ճանապարհը`
փափուկ ու ազատ, ուր պոեզի’ա,
ես կկորցնեմ ինձ ու կգտնեմ քեզ իմ մեջ,
դու կկորցնես քեզ ու կգտնես քեզ իմ մեջ…
Կարճ ասած.
Ես ու պոեզիան կկանգնենք այնքան,
մինչև կմնա միայն պոեզիան:
Комментариев нет:
Отправить комментарий