***
Մարդկանց քրտինքը, թուքն ու մնացյալ ենթադրելին
օր-օրի բարձրանում են,
լցվում մոլորակի ճեղքերը,
բոլոր ծակուծուկերը,
հասնում մարդաբոյ,
երկնքի բոյին,
Նրա բոյին,
ու մի քանի մետր էլ էն կողմ…

Ու էս օրերին դու` ամենայն լկտիությամբ
մոլորակի 0, 024 կմ2-ն ապօրինաբար յուրացրած պատահական երկոտանի,
քո փայ երանության մեջ ծխում ես Cohiba Behike-դ
ու հեչ վեճդ էլ չէ,
որ կարող է պատահի`
Աստված երկրաչափություն չիմանա,
ֆիզիկա չիմանա,
ձեռքի շնորք չունենա,
վերջին հաշվով` լողալ չիմանա
ու մեկ էլ... ըհը~… ջրհեղեղին...
/թու-թու-թու… Ականջը չըկնի, չիմանա…/:

Տե’ր, ոնց եմ քեզ հասկանում…
Մենակ նստել ես երկնքի շեմին, կախել ոտքերդ,
ու ներբաններով զգում ես գարշահոտ խոնավությունը
բարձրացող հեղուկի…
/Հիշում ես` ի~նչ հումանիստական անդորր էր ամենուր էն ջրհեղեղի նախօրդ օրը...
«Բա սե ՞նց են ջրհեղեղ կազմակերպում»
/տմբտմբացնում է գլուխն ու վառում ծխամորճը//:

Ծերանոց` անւանեալ “Երկինք”,
դու` մարդկանցից լքված
մոռացված ու մենակ,
կեռ ու կնճռոտ,
տխուր, անթրաշ,
սև հաց ու սև թեյ փոշոտ սեղանիդ,
էլ չասեմ, որ գիշերները թաքուն Նիցշե ես կարդում
ու ավելի թաքուն` հիանում…
ի ՞նչ էիր, ի ՞նչ դարձար…

Մահակը ձեռքիդ չէ,
ուրեմն` գլխիդ է,
մինչև վերջ մի տուր,
որ դուռդ թակեն,
ոտքերդ ընկնեն,
խնդրեն, աղաչեն...
Վախենալու չես`
պիտի ծաղրվես,
հոգնեն ծաղրելուց` պիտի անտեսվես
ու... վազքով ժամանակի հեռուները,
ուր հակառակ ուղղությամբ անխռով քայլում է
ժամանակագրության ուրվականը...

Տե'ր, հիմա երկոտանիներն ակնհայտորեն լավ գիտեն
ֆիզիկա ու էս անգամ էլ ծլկելու համար անհրաժեշտ ամեն ինչ...

Վե'ր կաց,
հանգցրու ծխմորճդ ու գնա գլխիդ ճարը տեսնելու...