Նստած ենք ես, ծովը, նա:
Ներիր,
ես չգիտեմ այլ պոեզիա…
Անպատեհ պահերին, երբ գլուխդ կախ ապրում ես քո փայ ժամերը, գալիս են թզուկ-մուսաներ ու համոզում մրոտել թանկաներ` ապրված օրերի…
Ես նման եմ երեխայի,
ում տվել են սիրելի բանը, որ ձայնը կտրի.
Ես սուսուփուս սիրում եմ քեզ:
Անպատեհ պահերին, ես քչփորում եմ խոհանոցը ու գտնում նվիրածդ չինական բաժակը թեյի... Քիթ իմ հոտապաշտ, երջանիկ եղիր:
Սերը` ծաղկած բալենի գարնանը:
Սերը` տաք թեյ ձմռանը:
Սերը` անվերջ կլորացող լուսին:
Սերը` իրար գրկած, սարի ուսին...
Անպատեհ պահերին հանգցրու ծխախոտը վերջին և պատվիրիր տոմս Տիբեթի` անհայտ ուղղություն պարապ քայլերի...
Մոռացված վերարկու,
մոռացված գործեր,
մոռացված ձմեռ.
Մենք!
Անպատեհ պահերին հայտարարիր, որ աշխարհի հետ համընկնումներդ պատահական են ու պատասխանատու չես աչքունքիդ համար. անաչք, անականջ, անգլուխ թռչիր...
Սերը թռչում է սպիտակ թևերով.
ճեփ-ճերմակ երկինք
ու մի քնքուշ հով...
Անպատեհ պահերին կազմակերպում եմ “աքսոր Տաթևի” ու դուրս քշում գոյությունս ուղեկցությամբ գեյշաների…
Մոռացիր ինձ ծովի ափին.
ես հետ կգամ առաջին ձյան հետ,
կամ էլ անձրևի…
Комментариев нет:
Отправить комментарий