Օ՜, ԻՄ ՊՈԶԱՎՈՐ ՈՂԲԵՐԳՈՒԹՅՈՒՆ

Քերթող լինելդ կաշիս քերթելու իրավունք չի տալիս:

2010-ի նոյեմբերին ցուրտ էր ու մենակ,
և ես դողում էի սիրելու... թուււււ... գրելու ցանկությունից:

Իմ մասնավոր բարոյականությամբ
մտքով տեղափոխվեցի կանանց գաղութ, երբ հասկացա,
որ սերերիս թիվն ուղիղ համեմատական է գրածներիս:

/Հետո՞ ինչ, որ Աստված մոռացավ ասել.
-Մուսաներ մի' շինիր քեզ համար:
-Եթե շինել ես, տիրությու'ն արա:
-Սիրում ես, սիրի':
-Գրում ես, գրի':

Աստված էլ է անկատար.
չի հասցրել,
չի նկատել,
չի ենթադրել...

Ու ես` ճշմարիտ քրիստոնյաս,
խոնարհաբար խմբագրում եմ պատվիրաններդ,
ու անգիր արած սցենարով
ամեն մեղքից հետո
իմ ոտքով գնում պատիժս կրելու/:

Հ.Գ.
Պոեզիայի աստվածը մարդկային զոհեր է պահանջում.
երես մի' տուր:
Պոեզիայի աստվածը շոյում է գլուխդ, երբ կուշտ է
ու քացով ուղարկում որսի` երբ սոված:
Տաթ, զգույշ եղիր.
հերթի վերջում դու ես կանգնած...