***
Արտիստին...
…Չորս կողմը կանաչ էր,
վերջը չէր երևում,
հետևաբար` կար…
Հավատում էի…
Միտքը պահմտոցի էր խաղում մարմնի հետ,
էությունն արևածաղիկ էր չրթում…
Մենք ամեն առավոտ գնում էինք փնտրելու…
(Հարթաթաթ էի, շուտ էի հոգնում: )
…Ու քանի դեռ լեզուն էր աղոթում,
պատշգամբում հոգին ծխում էր էկզիստենցիայի մնացորդները:
…Քանի դեռ կար ապաշխարանքի խորհուրդը,
մարմինները շարունակում էին
ստել,
սպանել,
գողանալ,
շնանալ…
Ասում են` չորս կողմը կանաչ էր…
…Ու չկար ավելի շոշափելի պատկեր,
քան մոմի ներկայությունը վառվելուց հետո,
քան մեղքի թռիչքը փակ սենյակում…
Ադամական մեղք կրողները շատանում էին ժամ առ ժամ,
ու ծննդատան պատերի տակ օձեր էին սատկում…
Օձեր վարժեցնող ծաղրածու,ով արդեն հայր էր…
Ես կրծոտած խնձորներ էի ընծայում շինածս կուռքերին
ու բարձրաձայն ծիծաղում
լիակատար երջանկության հասնելուց առաջ:
…Ես քարշ չէի տալիս գոյությունս…
…Գոյությունն էր տանում ինձ…
Չորս կողմը կանաչ էր…
Հավատում էի…
Комментариев нет:
Отправить комментарий