***
Հոգին անժամանակ խռովեց մարմնից,
մարմինը հիշաչար էր,
չար էր,
բայց քնկոտ,
իմը չէր,
քոնը չէր.
մարմին էր էլի...
Խնձոր-մնձորով կաշառեցինք ու...
Իսկ մինչ այդ մենք քնեցրել էինք ասֆալտի աստծուն`
ամենակենցաղային հեքիաթներով,
հետո ցավակցական sms ուղարկել ասֆալտապաշտներին,
դուռը ներսից փակել տերերի ու հնազանդների վրա …
Ասֆալտից վեր (առնվազն ասֆալտից վեր)
առանց կարգավիճակի թափառելն էլ մի բան չի:
(Մասնավոր երկինքներում սնվել չեմ սիրում`
հոգեմարսողական համակարգս հարգելով):
Մաշկիդ տակ ներաճած դրախտը հնձեցիր.
գարնան հույս կա՞…
( Է’շ, մի’ սատկիր, գարուն կգա):
Դու մի ասա`
լավատեսությունը կրծած ոսկոր է,
սերը` հարևանի երկար-բարակ լվացքը բարուրաշորերի,
պարտքը` տարրական ֆունկցիաների անընդհատություն,
հավատն էլ` յոթը պորտով ժառանգվող հիվանդություն:
(Վայ, պարզվեց աչքերիդ գույնը բեկանման ենթակա չէ):
Հե~յ, հերիք է խաղաս հարևանիս գեների հետ,
փախցնես քունս,
իրար հանգուցես ու խճճես սրա-նրա հոգեթելերը.
խելոք մնա, թե չէ… կմեծանամ:
Ես նստում եմ երթուղային տաքսի
,ու միակության գաղափարը
զբաղեցնում է բոլոր ազատ նստատեղերը:
Իսկ այս թերխաշ խառնածփոթից դուրս`
մի այլ խառնաշփոթում շոգեխաշվող մարմինդ
դեռ գլխի չի ընկել,
որ հոգեթելերի միջոցով դու միշտ հասանելի ես`
ուզած, թե չուզած…
Комментариев нет:
Отправить комментарий