***
Ինչ-որ մեկը հետանձրևային սուլոցով
անցավ աշնան միջով ու… մրսեց:
Թշվառ էր,
խոցելի,
անթրաշ
ու անխուսափելիորեն` հայ:
Իր ժամանակավոր հողաթմբում մենակ էր`
արքայից արքային վայել թիթիզությամբ,
խղճից թույլ բռնակալ,
հետմահու ստրուկ:
(Քիթը տիպիկ դիկտատորական էր:)
Ու թեև ֆրոյդիզմից գլուխ չէր հանում,
բայց հասկանում էր, որ այստեղ մի բան կա:
Զգա՞ց:
Մկրտությամբ` քրիստոնյա,
սաղմնային բուդդիստ,
անիգտակցաբար` ցեղակրոն,
էությամբ` գինեգործ:
(Աստծո կենացին արդեն քնած էր լինում...
Ականջդ կանչի, Մորփեոս...)
Զգա՞ց:
Ո’չ ազոխի համից,
ո’չ էլ գլյուկոզայի գերհագեցումից
չէին բարձրանում սեզոնի սրտաճմլիկությունը,
ճմլիկությունը,
ամլիկությունը, …
………………………………………
4 տարեկան մի աղջիկ
քստքստոցով ավլեց աշունը
ու առաջին անգամ տեսավ մերկ ծառ.
ամոթից շիկնեց,
աղջկական ձևեր,
դե, գիտեք…
Ծառը կուչ եկավ,
իբր միամիտ ստացվեց…
Հայ էր…
Զգա՞ց:
Комментариев нет:
Отправить комментарий